St. Bernhardshund.

 II grupa FCI

 FCI 61/II.2 | Szwajcaria

Bernardyny od setek lat były hodowane przez mnichów z klasztoru Świętego Bernarda, położonego na wysokości ponad 8000 metrów nad poziomem morza. Znane są ze swych legendarnych osiągnięć w ratowaniu zaginionych w górach. Są obdarzony wybitnym węchem, pozwalającym na odszukanie zapachu człowieka z odległości ponad trzech kilometrów. Potrafią także znaleźć osobę znajdującą się pod trzy metrową pokrywą śnieżną.

To dżentelmeni w świecie psów – są niezwykle silne, ale i niezwykle łagodne. Wierne, kochające i inteligentne psy rodzinne, jak i towarzysze dzieci. Jego tubalny głos skutecznie odstrasza złodziei. Występują w odmianie długo- jak i krótkowłosej w różnych umaszczeniach, chociaż najczęściej widuje się bernardyny rudo-białe. Pies Świętego Bernardyna, jak również jest nazywany, potrzebuje przestrzeni, a jego utrzymanie jest dość kosztowne.

Bernardyny są łagodne, wierne i przyjacielskie, ale nieufne wobec obcych. Bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela, są wobec niego lojalne i bez wahania staną w jego obronie, gdy będzie mu grozić niebezpieczeństwo. Są dość podatne na szkolenie i długo nie zapominają wyuczonym komend.

Są to psy bardzo rodzinne – czułe i delikatne, dogadają się także z innymi zwierzętami i będą świetnym kompanem dla starszych dzieci. Ze względu na swoje rozmiary trzeba być zawsze obok, gdy dopuszczamy do niego młodsze dzieci. Są też skore do zabawy bez względu na wiek.

Nie są to psy szczególnie zdrowe – większość dolegliwości ma związek z ich wielkością i masą ciała. Należy uważać, aby psy się nie objadały i nie połykały zbyt szybko jedzenia, gdyż mają skłonności do skrętu żołądka, który, jeśli nie będzie szybkiej interwencji, może prowadzić do śmierci. Mają też skłonności do zapaleń stawów. Często obserwuje się u nich także zapalenie uszu i spojówek. bardzo niebezpieczna jest też niekiedy występująca obniżona odporność, która zwiększa możliwość zachorowania na babeszjozę lub boreliozę.

Choć duże i z pewnością drogie w utrzymaniu, bernardyny przejawiają ogromną chęć do pracy i zadowolenia swego opiekuna. Żywienie może być kłopotliwe, gdyż są to psy dosyć wybredne, gustujące między innymi w surowej wołowinie, która może być bardzo droga. Nie nadają się także do życia w mieście, a już zdecydowanie nie w małym mieszkaniu – należy im zapewnić przestrzeń! Nie możemy też je zostawiać samym sobie, musimy im znaleźć zajęcie, gdyż nie mając nic do roboty staną się zaniepokojone i lękliwe.