Wzorzec wyżła węgierskiego krótkowłosego.

Wzorzec FCI nr 57
WYŻEŁ WĘGIERSKI KRÓTKOWŁOSY (Rövidszörü Magyar Vizsla)

Kraj pochodzenia: Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.09.2000
Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski zdolny do pracy w polu, lesie i wodzie, mający typowe zdolności myśliwskie: doskonały węch, stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i determinację przy trzymaniu się śladu, nawet podczas pływania. Odporny na ekstremalne warunki pogodowe. Przeznaczeniem wyżła węgierskiego krótkowłosego jest bycie doskonałym psem polującym; lęk przed wystrzałem, niechęć do stójki i aportowania oraz pracy w wodzie jest niepożądana. Z powodu jego spokojnej natury i zdolności adaptacyjnych, może być trzymany jako pies domowy.
Klasyfikacja FCI:  Grupa 7 – Wyżły. Sekcja 1 – Wyżły kontynentalne. Typ kontynentalny. Próby pracy wymagane (próby polowe i wodne).

RYS HISTORYCZNY: Przodkowie węgierskiego Vizsla przybyli do Węgier przez Karpaty z koczowniczymi plemionami tamtego regionu. Opisy i ilustracje graficzne dotyczące tej rasy odnaleziono w dokumentach sięgających XIV stulecia. W wieku XVIII wzrosło jego znaczenie jako psa myśliwskiego. Pod koniec XIX wieku były organizowane na Węgrzech konkursy dla wyżłów, w których  Vizsla  uczestniczyły z wielkim sukcesem. W tym okresie  psy polujące odegrały ważną rolę w rozwoju rasy. Nowoczesny typ hodowli zapoczątkowano w 1920. roku, czego wynikiem było uznanie przez FCI wyżłów węgierskich krótkowłosych w roku 1936.
WYGLĄD OGÓLNY:  Elegancki pies myśliwski średniej wielkości o szlachetnym wyglądzie, z krótką, rudozłotą szatą. Jego raczej lekka, sucha, szczupła budowa ciała uosabia harmonię piękna i siły.
WAŻNE PROPORCJE: Długość tułowia niewiele przewyższa wzrost w kłębie. Głębokość klatki piersiowej jest nieznacznie mniejsza od 1/2 wysokości w kłębie. Kufa jest trochę krótsza od połowy długości głowy.
ZACHOWANIE – TEMPERAMENT: Żywy, przyjazny, zrównoważony, nie może być agresywny ani bojaźliwy. Łatwy w szkoleniu;  niezwykła chęć utrzymywania kontaktu z przewodnikiem w czasie pracy jest jedną z jego głównych zalet, jednak nie może być źle traktowany.

GŁOWA: Sucha, szlachetna, o dobrych proporcjach.
Czaszka: lekko wysklepiona o średniej szerokości z niezbyt głęboką bruzdą sięgającą od umiarkowanie rozwiniętego guza potylicznego do czoła. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Przełom czołowo-nosowy (stop): umiarkowany.
Nos: dobrze rozwinięty i szeroki, z nozdrzami tak rozwartymi jak to tylko możliwe. Kolor wierzchołka nosa harmonizuje w odcieniu z kolorem szaty.
Kufa: tępo zakończona, niespiczasta, z silnymi szczękami, silnie umięśniona. Grzbiet nosa prosty.
Fafle: ciasno przylegające, wargi nie zwisające.
Uzębienie: potężne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, górna szczęka dokładnie pokrywa się z żuchwą tworząc kwadrat, 42 zęby.
Policzki: silne, dobrze umięśnione.
Oczy: lekko owalnego kształtu, średniej wielkości, z dobrze przylegającymi powiekami. Brązowe oczy harmonizują z umaszczeniem szaty, preferowane tak ciemne jak to możliwe, o inteligentnym i żywym wyrazie.
Uszy: osadzone niezbyt wysoko i nieco w tyle głowy. Cienkie płaty ucha, długości 3/4 długości części mózgowej czaszki, o kształcie zaokrąglonego V; wiszą blisko policzków.
SZYJA: Średniej długości, harmonizującej z wyglądem ogólnym. Kark bardzo umięśniony i lekko wygięty. Mocno przylegająca skóra na podgardlu.

TUŁÓW:
Kłąb: wyraźny i umięśniony.
Grzbiet: solidny, silny, dobrze umięśniony, napięty i prosty. Kręgi powinny być dobrze osłonięte mięśniami.
Lędźwie:  krótkie i szerokie, proste lub lekko łukowate. Odcinek od grzbietu do lędźwi dobrze związany.
Zad: szeroki, dobrze umięśniony i dostatecznie długi, lekko ścięty, nachylający się nieznacznie do ogona.
Klatka piersiowa: głęboka i obszerna z dobrze rozwiniętym, umięśnionym i umiarkowanie łukowatym przedpiersiem; mostek zachodzący do tyłu tak mocno, jak to możliwe. Mostek i łokieć powinien być na tej samej wysokości. Żebra umiarkowanie wysklepione, ostatnie wygięte do tyłu.
Linia podbrzusza: elegancka, napięta, wygięta w łuk ku tyłowi, brzuch nieznacznie podkasany.
OGON: Osadzony nieco nisko, silny u nasady, zwężający się ku końcowi, dobrze pokryty gęstą szatą. W krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone, ogon może być skracany do 1/4 naturalnej długości, by uniknąć wypadków w czasie polowania. Jeśli kopiowanie nie jest dozwolone, ogon sięga aż do stawu skokowego i jest sierpowato wygięty w górę. W czasie ruchu noszony poziomo.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:  o mocnym kośćcu, silnie umięśnione. Widziane od przodu są proste i równoległe. Widziane z profilu są pionowe i dobrze ustawione pod tułowiem.  Barki:  długie, pochyłe i płaskie; elastyczne, o silnej i suchej muskulaturze. Dobre kątowanie pomiędzy łopatką a ramieniem; łopatka dobrze związana.
Ramiona: tak długie jak to możliwe. Dobrze umięśnione.
Łokcie: przylegające do tułowia,  jednakże nie wygięte ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Dobre kątowanie pomiędzy ramieniem a przedramieniem.
Przedramiona: długie, proste, wystarczająco umięśnione.
Stawy skokowe: silne, związane.
Nadgarstki: krótkie, tylko lekko pochyłe.
Łapy: koloru ciemnobrązowego, lekko owalne, wystarczająco wygięte, o silnych palcach i mocnych pazurach. Opuszki twarde, jędrne, ciemnoszare. Łapy paralelne w czasie ruchu i w pozycji statycznej.
Kończyny tylne: dobrze ukątowane o silnym kośćcu; widziane od przodu są proste i równoległe.
Uda: długie, dobrze umięśnione, dobre kątowanie pomiędzy miednicą a udem.
Stawy kolanowe: dobrze ukątowane.
Podudzia:  długie, suche, o silnie rozwiniętej muskulaturze, długości niemal równej długości ud. Dobre kątowanie pomiędzy podudziem a śródstopiem.
Stawy skokowe: silne, suche i umięśnione, dobrze opuszczone.
Śródstopia: pionowe, krótkie i suche.
Łapy: identyczne jak w kończynach przednich.
CHODY: Typowy chód to ożywiony, energiczny i lekko kryjący ziemię kłus, elegancki i o dużym zasięgu. W czasie pracy w polu porusza się niewyczerpującym galopem. Grzbiet i linia podbrzusza są ustabilizowane i pozostają w poziomie. Dobre, wysokie noszenie głowy. Kroczenie niepożądane.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: ciasno przylegająca, bez fałd, dobrze wybarwiona.
Włos: krótki i gęsty, powinien być szorstki i twardy w dotyku. Na głowie i uszach cieńszy, bardziej aksamitny i krótki. Włos pod ogonem powinien być nieznacznie, lecz niezbyt wiele, dłuższy. Szata powinna pokrywać całe ciało, podbrzusze jest nieco bardziej odkryte. Brak podszerstka.
Umaszczenie: różne odcienie rudego i piaszczystego złota. Skóra nieco ciemniejsza lub w tym samym kolorze. Czerwony, brązowy lub rozjaśniony kolor niepożądany. Mała łata na klatce piersiowej lub podgardlu, o średnicy nie większej niż 5 cm i białe znaczenia na palcach nie stanowią wady. Kolor fafli i obwódek oczu odpowiada barwie nosa.

WZROST: Wysokość w kłębie:  psy: 58 – 64 cm, suki:  54 – 60 cm, Właściwe proporcje i symetria jest ważniejsza niż wzorcowy wzrost.

WADY: Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wady dyskwalifikujące:
– Odchylenia w cechach rasowych.
– Silne odchylenia od właściwości płci.
– Nietypowa głowa.
– Plamisty (motyli) nos.
– Zwisające lub śliniące się wargi.
– Podwinięte lub zwisające fafle. 5
– Nadliczbowe zęby poza linią zgryzu; brak jednego lub więcej siekaczy, kła, 2-4  przedtrzonowców, 1-2  zębów trzonowych; więcej niż dwa P1; M3 są ignorowane. Niewidoczne zęby są uznawane za brakujące.
– Rozszczepione podniebienie, zajęcza warga.
– Jasnożółte oczy. Bardzo luźne powieki, wywinięte lub podwinięte. Distichiasis (podwójny rząd rzęs).
– Luźne podgardle.
– Wilcze pazury.
– Bardzo wadliwy chód.
– Nietypowa szata.
– Umaszczenie ciemnobrązowe lub jasnopłowe. Partikolor, niejednolite umaszczenie. Biała łata na klatce piersiowej o średnicy większej niż 5 cm.
– Białe łapy.
– Brak pigmentacji na skórze lub faflach i obwódkach oczu.
– Jakikolwiek typ słabości charakteru.
– Odchylenie większe niż 2 cm powyżej górnego zakresu wzrostu określonego przez wzorzec.
UWAGA: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.