New Guinea Singing Dog.

Rasy niezarejestrowane

Niezarejestrowane  |  Papua Nowa Gwinea

Śpiewający pies z Nowej Gwinei jest rasą zdecydowanie niezwykłą. Jest bardzo blisko spokrewniony z dingo (niektórzy uważają go za odmianę dingo), co widać w jego wyglądzie, ale w przeciwieństwie do niego nie zostały udomowione, a potem zdziczały, ale są uważane za rasę psa, która istniała i rozwijała się z dala od człowieka. Zostały odkryte w 1957 roku przez Ellisa Troughtona i nazwane canis hallstromi na część Edwarda Hallstroma, dyrektora ogrodu zoologicznego Taronga w Sydney. Ten sam ogród zoologiczny jako pierwszy posiadł parę tej rasy i sukcesywnie je rozmnażał. Wszystkie psy tej rasy znajdujące się w niewoli pochodzą właśnie od tej parki.

Marie Hale

Początkowo uważano je za osobny gatunek i bardzo rzadko spotykano na wolności. Ogrody zoologiczne na całym świecie były bardzo zainteresowane rasą, jej posiadaniem i rozmnażaniem. Jednakże w momencie stwierdzenia pokrewieństwa z psami i uznania jest za rasę psa domowego, zainteresowanie nią gwałtownie spadło. Rasa uważana jest za żywą skamielinę, gdyż dziko żyjące osobniki nie zmieniły się od momentu powstania. W hodowli znajduje się obecnie zaledwie około stu osobników i nie jest to łatwy proces, gdyż trzeba bardzo uważać na genetykę i utrzymywać odrębne linie genetyczne.

Nazwa rasy pochodzi nie tylko od charakterystycznych dźwięków wydawanych w czasie kopulacji, ale też pokazów, podczas których zbierają się kilka razy dziennie i wydają serie krótkich dźwięków o bardzo wysokiej częstotliwości. Dźwięki te są jedyne w swoim rodzaju i nie da się ich pomylić z wyciem żadnego innego psowatego.

Śpiewający pies z Nowej Gwinei należy do pariasów, podobnie jak na przykład canaan dog, co oznacza, że forma w jakiej widzimy je teraz jest niezmieniona od momentu ich powstania. Nie są to też psy do końca udomowione. Większa część populacji żyje dziko, są nieobliczalne, nieufne i trzymają się z daleka od obcych, nie mniej nie są agresywne i tolerują obecność człowieka na swoim terytorium. Są wobec nich łagodne, a wyszkolone są posłuszne.

San Diego Shooter on Flickr

Psy te bardzo przypominają koty, poruszają się z dużą gracją w koci właśnie sposób i lubią obserwować wszystko z wysokości. Mają stawy zbudowane nieco odmiennie nić większość psów, są bardziej elastyczne i pozwalają na zginanie palców mocniej niż reszta psów. Dzięki temu mogą wspinać się po drzewach, co robią też bardzo chętnie. Szczenięta z reguły rodzą się z włosem o ciemnej barwie, który jaśnienie i lub ciemnieje do ukończenia szóstego tygodnia życia, jednakże końcowe ubarwienie obserwuje się dopiero w okolicach czwartego miesiąca życia.

Pariasy te mają charakterystyczne zachowania, jak podrzucanie głową, typowe dla każdego osobnika. Zwierzęta energicznie kręcą głową na znak pobudzenia, frustracji bądź irytacji z powodu braku pożywienia. W pełnym uniesieniu głowa jest przesuwana na bok i obracana o około 90 stopni w odniesieniu do nosa zwierzęcia. Później zwierzę powraca do pozycji wyjściowej. Cała sekwencja nie trwa dłużej niż 1-2 sekundy. Innym charakterystycznym jest  krzyk kopulacyjny – wydawany przez samicę w postaci powtarzanych głośnych jęków. Trwają one około 3 minuty i mają na celu pobudzenie samców i skierowanie ich uwagi na samicę. Trzecim są skurcze kopulacyjne. Skurcze trwają około trzech minut i charakteryzują się występowaniem rytmicznych skurczów brzucha. Podczas każdego skurczu, skóra z boków i okolicy lędźwiowej rytmicznie się napina.

dogbreedstandards.com

Obecnie największym zagrożeniem dla rasy jest ich hybrydyzacja. Starając się dopasować ją do obecnie obowiązujących standardów, zapomina się o cechach pierwotnych i zaczynają się po drodze gubić. Jeśli rasa zyska uznanie i będzie stawała się coraz popularniejsza, przestanie wyglądać jak typowo pierwotny pies i straci swe oryginalne cechy. Chwilowo jednak jest bardzo rzadka i niewielu ludzi podejmuje się hodowania ich.

© Załoga Chartykasa